Een jaar of 16 geleden vertelde de neuroloog mij dat ik SCA had en wat dat inhield; mijn kleine hersenen waren al gekrompen maar zouden verder blijven krimpen en de aansturing van al mijn spieren zou daarom achteruit blijven gaan en ik zou binnen 15 jaar in een rolstoel terecht komen.
Ik begon te huilen maar dat kwam eigenlijk door zijn serieuze gezicht want ik kon me er werkelijk niets bij voorstellen.
Ik deed gewoon alles nog, bestierde een huishouden met 5 pubers, had twee banen, een groot huis, veel beesten en reed paard.
Bovendien klom ik bomen, maakte sieraden, had een sierlijk handschrift, sjouwde tonnen aan boodschappen.
Dat dat voorbij zou gaan leek me sterk en lachend belde ik mijn zus; ‘Nou die neuroloog is eruit hoor, mijn kleine hersenen worden nog kleiner, ha’.

Toch bleef zijn serieuze gezicht voor mijn geestesoog zweven en die rolstoel kon ik ook niet uit mijn hoofd krijgen.
Zijn woorden  waren niet tot mijn grote hersenen doorgedrongen maar ergens te hoogte van mijn ziel blijven hangen.
In de auto naar huis besloot ik drie dingen;
-Ik zou zoveel mogelijk gaan lopen zolang als ik dat nog zou kunnen.
-Om een volslagen duistere reden vond ik dat oudste dochter een kat moest.
-En ik ging ook een pup kopen om mezelf te bewijzen dat ik de wil had om nog een hondenleven buiten die rolstoel zou blijven.

Zo gebeurde.
Kind kreeg lieve kat die nog steeds heel belangrijk voor haar is.
Ik kocht een Newfoundlander.
En ik ging lopen.
Eerst gewoon een uurtje in het bos met de honden zoals altijd, toen twee.
Ik leerde makkelijke kleren aan te trekken zodat ik razendsnel achter een boom kon plassen, ik kende routes waarbij ik urenlang niemand tegenkwam, zag vossen, reeën, dassen en hazen,  vond de vreemdste dingen, zag boompjes groeien, zat vast in de blubber of regende kletsnat, trok teken uit mijn benen.
Maar altijd lol.
De honden vonden het geweldig en het puppy kon steeds langer mee.

Langzamerhand kwam het verlangen om door te blijven lopen.
Niet onder het lopen denken dat ik eigenlijk naar huis moest om te koken of zoiets banaals.
Ik bedacht een plan.
Ik zou een ezel lenen die mijn bagage kon dragen en samen met de inmiddels volwassen pup van camping naar camping trekken.
Het was geweldig!
De ezel droeg mijn tentje, hondenvoer,  een tandenborstel en stokken en touw waarmee ik ’s avonds op de camping een ‘kraal’ voor haar maakte zodat ze kon grazen.
Mijn tent was nauwelijks groter dan mijn slaapzak maar toch kroop die enorme Newf er elke avond gezellig bij.
Ik at vrijwel niets en collecteerde onderweg voor onderzoek naar SCA.

Na mijn ezeltocht (zie Donna Quichot op Facebook) was mijn verlangen om te lopen nog groter geworden en ik begon een reis naar Santiago de Compostela voor te bereiden.
Niet de hele route hoor, het laatste stuk in Spanje.
Doodeng want ik wilde alleen. Geen man, geen kind, geen hond.
En ik ben sinds mijn 1^e hond op mijn 16^e nooit meer alleen geweest!
Maar ik heb het gedaan en het was adembenemend.
Kun je niet vertellen, moet je voelen.

Na Santiago heb ik nog veel in de bossen gesjouwd.
De Newfoundlander is inmiddels overleden.
Ik ben inderdaad haar hele leven rolstoelloos gebleven.
Na haar heb ik nog weer andere honden gekocht maar ik ga niet meer met ze wandelen.
Ze spelen in het weiland of lopen naast mijn driewieler.
Sommigen kunnen rustig lopen naast de rollator.
Ondertussen is mijn fijne motoriek vrijwel verdwenen en mijn kracht ook.
Ik val zo vaak dat er altijd wel iets beurs, gekneusd of gebroken is.
Lopen is moeilijk geworden en ik geniet er niet meer van.
De lange wandelingen zijn voorgoed voorbij maar ik kan en mag er niet verdrietig om zijn want ik heb gedaan wat ik me voorgenomen had;
zoveel mogelijk lopen, zolang als ik kon.