Vorige week had ik de tijd graag stil willen zetten.

Even stilstaan bij verdriet, liefde, vreugde, rijkdom, armoede, het geloof, angst, eenzaamheid, geborgenheid,  betrouwbaarheid en vergankelijkheid. Om maar wat te noemen.

Maar ook de verhoudingen tussen familieleden, naoberschap, onverwachte en onverwoestbare banden en de onvoorstelbaar grote toewijding van betrekkelijke buitenstaanders had ik willen overdenken en er met de Viking over gesproken.

Mijn schoonmoeder stierf namelijk en al die dingen speelden door onze hoofden.

Ze was vreselijk belangrijk voor ons en ons gezin en ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo onbaatzuchtig liefde gaf.

We gaan haar ontzettend missen en meer wil ik er eigenlijk niet over zeggen. Te privé.

Ik wil schrijven over de geniepigheid van tijd.

Het is zo oneerlijk verdeeld namelijk.

Je bent jong en verliefd en er komt een baby.

9 Maanden zwanger! Dat lijkt heel lang maar je begint pas na een maand of 4, 5 echt zwanger te zijn.

Dat mensen voor je opstaan in de bus.

Als het kindje dan komt heb je nauwelijks tijd gehad om de babykamer te schilderen.

En dan is hij er en hoewel je echt een heleboel babyboeken doorgeworsteld hebt snap je er niets van.

Hij huilt ’s nachts, slaapt als er kraambezoek is, je moet zelf al huilen om een Fiat-reclame, borstvoeding lukt niet, kraamhulp vouwt de was verkeerd op, hij is glibberig in bad, poes slaapt in de wandelwagen en je bent zo moeoeoe. En de papa ook.

En juist in die verwarrende periode in je leven, als je wilt wennen aan en genieten van dat nieuwe wezentje KRIJG JE DE HELE DAG BEZOEK!

Familie natuurlijk; opa’s, oma’s, ooms, tantes. Maar ook lieve vrienden, collega’s. Fijn. Maar veel.

En dan komen ze van het consultatiebureau, ouderling van de kerk, peuterspeelzaal, mensen van je sportclub waar je al 4 maanden niet bent geweest en staat er zelfs iemand voor de deur die je echt niet thuis kunt brengen.

Gelukkig hoef je alleen beschuit met muisjes te serveren.

Maar je was al zo moe…….

En dan is dat jochie een kleutertje.

Want natuurlijk hebben jullie die kraamperiode overleefd en dat huilende, glibberige, breekbare baby’tje is nu een stoere kerel met blozende wangen.

’s Ochtends plakken zijn haartjes van zweet en snot, ’s middags plakt zijn mondje van een lollie en ’s avonds voor hij in bad gaat plakt hij helemaal; zonnebrand, modder, hars van het bomenklimmen, geplette spin.

Je wast alles schoon en krijgt een welterusten-kus van zijn plakkerige tandpasta mondje.

Morgen eerste schooldag.

Niks bomen klimmen of spinnen pletten, voorlopig moet hij schoenen aan, gel in zijn haar en leren schrijven in plaats van hutten bouwen.

Maar letters en sommen maken zijn hoofd moe, niet zijn lijfje.

Het kleutertje wordt puber en zelfs zijn moeder ziet dat schattige jochie er niet meer in.

Hij is brutaal maar zijn stem slaat over, hij heeft pukkels en stoppels, vet haar, zweetvoeten en zijn ledematen lijken wel één voor één te groeien in plaats van tegelijk.

Dan zwabberen zijn benen weer, dan zijn zijn armen weer te lang.

En  zijn broeken zijn altijd te kort.

En juist nu is hij voor het eerst verliefd op dat blonde hertje in zijn klas.

Ze ziet eruit als een Lolita en ziet jouw slungelige puber ook niet staan.

Welnee, Jeffrey-uit-de-bovenbouw-met-die-piercing-in-zijn-wenkbrauw. Die ziet er beter uit.

Jouw puber huilt zich in slaap.

Moe-ilijk

Hij krijgt zijn diploma’s en een leuke partner maar ze hebben niet zoveel tijd voor elkaar want ze werken allebei volledig om een huis te kunnen kopen.

Tijd en geld voor vakantie is er niet.

Die reis naar Bali, campertrektocht door Amerika? Later als ze met pensioen zijn.

Ze moeten carrière maken en vallen ’s avonds vermoeid in slaap voor de tv.

Als hij eindelijk met pensioen mag heeft hij hartklachten  en is zijn partner er niet meer.

Hij loopt met een rollator en kan die camper en Bali dus wel vergeten.

Daar is hij trouwens toch te moe voor.

En dan sterft hij en zijn kinderen zijn er kapot van.

Er speelt zoveel door hun hoofd.

Verdriet, liefde, vreugde, rijkdom, armoede, het geloof, angst, eenzaamheid, geborgenheid,  betrouwbaarheid en vergankelijkheid.

Om maar wat te noemen.

Maar daar kunnen ze nu niet bij stilstaan.

Er moet een begrafenis geregeld, beslissingen genomen.

En snel ook nog.

Terwijl ze zo graag even stil willen staan.

Waarom moe-t er zoveel belangrijks op het verkeerde moment?