In een vorig leven was ik  een tarantula.

Zolang de temperatuur aangenaam is gaat alles goed maar zodra het onder de ongeveer 15 graden Celsius begint te zakken dan is het net alsof mijn bloed stroperiger gaat worden en ga ik als vanzelf langzamer bewegen.
Rond het vriespunt ‘doe’ ik het gewoon niet meer.
Ik loop dan rond als Barbie, met stijve armen en benen en mijn handen voelen als die van mijn eigen Barbie vroeger.
Daar had ik de vingers vanaf gekauwd om een of andere duistere reden.
Ik denk dat ze op een gegeven moment moest spelen dat ze melaats was of zoiets.

Ik hou dus niet van kou maar mijn dieren moeten wel verzorgd worden.
Vanwege de kou (en de wolf) zit alles nu in de stal waar ik de ramen geïsoleerd heb met bubbeltjesplastic.
Het helpt niet veel en de drinkbakjes bevriezen soms gewoon.
In dat geval wissel ik ze een paar keer per dag om voor nieuwe met vers water.

Zo ook vorige week.
Het was steenkoud en de bakjes waren bevroren.
Op mijn sloffen en zonder jas liep ik even snel naar de stal om schone bakjes te brengen, eitjes te rapen, te voeren en bleekselderie uit te delen.
Ik was een uurtje bezig en besloot naar binnen te gaan op het moment dat ik een ei stuk kneep omdat ik al geen gevoel meer in mijn handen had .
En toen zat de deur op slot!
Calder liep met zijn domme hoofd lollig heen en weer te rennen achter het raam en snapte niet waarom ik in die koude stal bleef.
Hij was met zijn enorme poten tegen de sleutel opgesprongen omdat hij met me mee naar binnen had gewild!
Onnozel als ik ben bleef ik aan de deur morrelen alsof die dan ineens wel open zou gaan.
Toen  begon ik te jammeren en te schreeuwen en op de ijzeren kast te rammen om de Viking te waarschuwen.
Maar die zat in de andere vleugel van ons paleis te werken met Neil Young erbij waarschijnlijk.
Die hoorde niks.
Calder kwam voor het raam staan met zijn grappige snufferd.
Ik jammerde onzinnige dingen; ‘Ga de Viking halen, dit is jouw schuld, draai die sleutel weer om!’
Hij hield zijn kop scheef en luisterde aandachtig.
Ik zag hem ‘denken’; ‘heb je een pen? Dan maak ik aantekeningen’.
Sukkel.

Ik raapte mezelf bij elkaar en probeerde iets slims te bedenken.
Tenslotte heeft deze stal nog 2 deuren en een enorm hondenluik.
Maar de deuren hebben we afgesloten toen ik de beesten binnen had gehaald want Lowell kan àlle deuren juist open krijgen en hij houdt ( op zijn eigen manier…..)heel erg van de kippen en konijnen.
Het hondenluik is dichtgetimmerd na de dood van Caina.
Ik bedacht dat ik beter aan het werk kon gaan (genoeg te doen hier) of op de hooizolder oude dekens kon gaan zoeken maar mijn bloed ging inmiddels zo traag als poppenstront en ik zakte jammerend op een krukje.
Ik zat er al ruim 2 uur.

En toen besloot Calder dat hij een baas die zo blauw als een smurf begon te zien niet leuk vond en hij deed het beste wat hij kon verzinnen om de Viking te waarschuwen.
Als een volkomen imbeciel begon hij tegen deuren en ramen te springen, tong uit zijn bek, rollende ogen.
Het kon de coole honden binnen weinig schelen (‘heb je die achterlijke kleuter weer’) maar Garcia is allesbehalve cool en die schoot dan ook in de stress.
De twee honden stonden ieder aan een kant van het raam en Calder trok al zijn kunsten uit de kast om Garcia boos te maken.
Dat ging hem goed af en Garcia stond bijna te schuimbekken van boosheid.
En daar kwam de Viking op af want Garcia is zijn hond.
Ik knipperde met het lichtknopje tot hij me zag en werd eindelijk bevrijd uit mijn koelcel.
‘Dat heeft Garcia goed gedaan’ zei de Viking.
Ik vond het Calders verdienste.
Dat hij degene was die me opsloot vergat ik voor het gemak maar even.

En in een volgend leven kom ik terug als poes op de verwarming.