En nu is het genoeg geweest!
Het eindeloze gemekker, gestuntel, gejammer en gepruts in de marge van mijn leven.
Twee dagen geleden kreeg ik het voor elkaar om behoorlijk te verongelukken met mijn driewieler: lichamelijk flink gehavend, boodschappen in de sloot en me half dood geschrokken maakte ik me vooral druk om de vraag of iemand me had gezien.
Dat bleek gelukkig niet zo te zijn dus ik klopte de modder van mijn kleren, hees met veel moeite die logge fiets overeind en trapte verder.
De rest van de dag ging alles met een paar paracetamolletjes gewoon door.
De volgende dag repareerde de tandarts mijn door de val afgebroken kies en daarna stortte ik in ofzoiets.
De schrik van mijn ongeluk (hoe dan? Ik was alleen op een verlaten weg), de pijn, de schrik van mijn Viking en de kinderen, het feit dat ik probeerde gewoon door te gaan maar niks lukte meer, de verwarring maar ook de dankbaarheid dat het allemaal best goed afgelopen was.
Volledig de kluts kwijt sloeg ik een zak pepernoten (karamel-zeezout) achterover en zakte mijn bed in; ik wist het even niet meer.
Vanochtend kroop ik nog steeds gebutst en gekneusd achter de computer met mijn 1e koffie.
Ik klikte het scherm aan en er verscheen een prachtige phoenix in beeld.
Geen idee waar die vandaan kwam maar het was precies de reminder die ik nodig had.
De phoenix.
Vijfentwintig jaar geleden woonde ik in Brabant maar de verhuizing naar Drenthe zat eraan te komen.
Ik moest mijn liefste vriendin, mijn nichtje en mijn paard achterlaten en dat maakte de verhuizing verdrietig maar verder had ik in Brabant niets verloren.
Drenthe voelde als thuiskomen (mijn moeder komt hier weg) maar was ook spannend want ik kende hier precies niemand.
In mijn vorige woonplaatsen had ik nog jeugdvrienden, familie, die ene lieve vriendin, bekende plekken.
Maar ook zwarte herinneringen, negatieve dingen, angst en een eeuwige strijd met mezelf.
Ik bedacht dat ik tot dan toe alle uitdagingen had overwonnen en opnieuw was begonnen, beter, sterker.
Dus ik zocht een mooi plaatje van een phoenix, belde een tatoeageshop en kon dezelfde middag nog terecht.
Kwam mooi uit want ik was die dag jarig.
Hij staat op mijn heup en valt me niet meer op.
Maar af en toe steekt hij zijn kop op en spuwt weer even vuur.
“Hé, wat gaan we doen? Leven of stilletjes doodgaan?”
Vanochtend zat ik stilletjes dood te gaan, in elk geval geestelijk.
Maar de phoenix schudde me wakker zoals hij dat altijd gedaan heeft.
Ik wil niet in een hoekje zitten stuntelen en zeuren en hopen dat niemand mijn geklungel ziet.
Ik wil niet berusten in mijn lot, voorzichtig zijn, gevaar vermijden.
Ik wil balanceren, uitdagen, vechten, omvallen en opstaan en niet stilletjes maar hardop doodgaan.
Cause when I go down I will go down in flames.