Bijna 40  Jaar geleden trouwde ik met de Viking.
Het was een perfecte dag hoor maar het voelde allemaal een beetje.....plastic.
Bovendien was het lastig; we kenden elkaar eigenlijk nog maar kort en wilden binnen 3 weken trouwen.
Onze families hadden beide twijfels bij onze keus en mijn moeder was niet lang daarvoor overleden. Het moest dus een "echte" bruiloft zijn maar ook weer niet te uitbundig.
Dat is gelukt.
Er was een jurk en een taart en een dominee.
 En s avonds had ik kramp in mijn kaken van het geforceerd glimlachen.

Die 40 jaar waren zó om.
 We hebben heus onze tegenslagen gehad maar geen van beiden ooit één seconde serieus overwogen uit elkaar te gaan.
Ik kan me nog herinneren dat we midden in de nacht knallende ruzie kregen en ik trok mijn laarzen aan.
"Wat ga je doen" vroeg de Viking.
 "Naar mijn vader" blèrde ik.
 Maar ik had geen rijbewijs en er reed geen trein meer.
 "Ik breng je wel even" zei hij wat ik zo lief vond dat ik mijn laarzen maar weer uitschopte.
We horen bij elkaar.
Bovendien hebben we ook erg veel geluk gehad.
6 Kinderen, een lief huis en altijd genoeg te eten.
Zoveel te eten dat onze trouwringen een beetje strak gingen zitten en we deden ze allebei jaren geleden af.
En nu hadden we ze groter laten maken.

Gisteren was het een prachtige dag en we zijn met de honden naar het bos gegaan.
 Ik had de  ringen opgehaald bij de smid en stiekem met een telefoon in mijn zak gestopt.
 In het bos hadden we een lang gesprek over moeilijke dingen en we kwamen erop uit dat wat wij samen hebben het allerbelangrijkste is.
Op dat moment drukte ik de telefoon aan en klonk "Waiting on a friend" van The Stones uit mijn zak, ons liedje.
 Daarna wisselden we weer de ringen.
En zo zijn we, bijna 40 jaar na de vorige keer, opnieuw getrouwd.
 Achterin het bos, in sjofele kleren en op regenlaarzen.
In de zon, op vrijdag de 13e met de honden als getuige.
Geen dominee maar veel meer bezieling.
 Het voelde èchter dan 40 jaar geleden.